30 Kasım 1945 Tarihli Büyük Doğu Dergisi Sayfa 12

als min çizilmesine vesile olan seyi görmesin, aramasın... her şeyi itiraf Nihayet buldum. İşte bir aç resmi. Her şey tabii, iti- nasız, (realist)... Fakat bu elmacık kemiği. Doğrusu buluş beni olduk- ce sevindirdi. Hem hikâyemin e; yı ? vi hastalık sebebine yak- aştığımı sanıyordum. Bütün resimlerde bir yi adım: o kadından gelen bir Keşfimi gre ii va- karla Cevada bildirdim. O, yine güldü v büyük kitaplar dır beni güya muâyene e- ceksiniz, daha e” se bebini bile sormadın Bu adama verilecek bir ce- vap yoktu. Benden ancak bu kadar erki ren le ceğini sıl nihayet ilini Gi stada da kendi lke yor- akak, daha doğrusu-ya-.............. ha (Baş tarafı geçen sayıda) makta gecikmedim ; ve kadın portresini satıp e ei ğını sordum. ii etti. > imdi Gü masa; e #ikübi hastam REM akar, sora- — Yine dalgm ve düşünce- lisiniz! eki kıpırdatmadan” ee asıl düşünmiyeyim ? Beni bi duvara çivilediniz, anım esasen SİZİ no bu pozda m benim kabahetim va: cevap vermez. Açık renk gözlerinde yaşamak has- reti ile düşünmeğe evam eder. Yarabbi! deri bizim i | m, mânalı mânasız gördüğümüz birçok şeye can vermişsin! Halbuki bu resim ne kadar i yapıs dan... ve salk ağla. mak gel öyle zamanlarda gem ğımdan utanırım. rim, bir sanat ey rm öğe Belki yem oturup kalkmaz, “ ve zalarda, Gerisi yaşar Bir gün'o kadına sordum : — Kimsin? Kimsin? Seni hep tanıyacağım gibi. ir ürlü müphemlikler arasından asıl benliğini bulup çıkaramı- yor, sen m o p 5 G& A a ye 9 “a “olarak hatırlayamıyorum Güler gibi ai (belki de e ne bileyim?) : nuttun? Ben Günlü a gördüğün, unuttuğun kadın değil miyim” ( Unutmasaydın şimdi resmim yerine kendimle başbaşa ka. Jacaktın! Unuttun, unuttun Resimle böylece konuştu. gum ânda, Cevat aramıza girdi : — Evet, unuttun! dedi. Anlaşılan, kadınla konuş- n o da yorum, Ve ça eği bağırıp çağırmağa baş nuttun! Yalancı! Şar- ita? Mini doktordün?. Hani beni m e aci Hani hikâyemii yazacaktın Kadın tekrarladı : — Hani hikâye? Cevat uluyordu : — Unuttun, unuttun, unut- tun! Kapı vuruldu. Mütebessim bir Ho ile, a bir zat içeri girdi ari Meyieni eşekkür simi Ki- minle teşerrüf ediyorum? Müsamahalr” bir ilüş. Tu yor adam: * haf... Soruyo: ine hikâye yazmağa Meya ediyor musunuz? Utanarak cevap veriyorum: — Hayır, bitiremiyeceğimi anladım. — Beni tanıdınız mı? — Yooook! kadını ve o Ce- vadı iy ale değil mi? & bir adam yok. Onu urdum İREM gülüyor : Nasıl Mi Doktor vat benim işte. Ce- Buz gibi donup kalıyorum: — Siz? Cevat? Fakat... Aynı ediyor : müşfik ses devam — Heyecanlanmayın — Sahi mi, sökelemi Nere- de imiş? Beni tanıyor mu? im olduğunu söylemi- Siva: Yalnız sizi hatırla- dığına emin olun! içime baygınlık gibi bir his da Galiba a ahat, 0